کاش سهراب اینگونه می سرود:

آب را گل نكنید . . .

شاید از دور علمدار حسین (ع)

مشك طفلان بر دوش،

زخم و خون بر اندام،

می رسد تا كه از این آب روان،

پر كند مشك تهی، ببرد جرعه آبی برساند به حرم،

تا علی اصغر (ع) بی شیر رباب (س)

نفسش تازه شود و بخوابد آرام ،

آب را گل نکنید . . .

تا که شرمنده نگردد عباس ،

تا که پژمرده نگردد گل یاس ...